πράξη πρώτη:
-ντριν
-παρακαλώ
-η τάδε;
-η τάδε, πείτε μου
-ναι ήθελα σας ενημερώσω οτι δυστυχώς βρήκαμε άλλη υπάλληλο με δικό του Ι.Χ, καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε.-
-μα
-καταλαβαίνεται...
-καταλαβαίνω...
πράξη δεύτερη:
11.30 και δεν έχω πιει ακόμα καφέ. Ναι καταλαβαίνω, καταλαβαίνω. Και αυτοί οι μαλάκες τι παίρνουν τέτοιες ώρες. Βρήκαν υπάλληλο με δικό του Ι.Χ. Καταλαβαίνω βέβαια, πως ήταν λογικό δεν θα άντεχα τέτοιο ανταγωνισμό. Ο άλλος υπάλληλος είχε δικό του αμάξι, ενώ εγώ είναι 11.30 και ακόμα δεν έχω πιει καφέ. Πάω στην κουζίνα να δω αν έχω. Δεν έχω. Το μόνο καλό με το να ψάχνεις δουλειά είναι οτι οι υποψήφιοι εργοδότες σου σε κερνάνε καφέ και έτσι δεν έχεις το άγχος να ντυθείς και να σηκωθείς να πας σουπερ μαρκετ να πάρεις καφέ(μόνο). Βέβαια οι κερασμένοι καφέδες που έχω πιει στο Χωριάτικο το τελευταίο 6μηνο, με υποψήφια αφεντικά είναι αρκετοί ώστε να μου απαγορευτεί η προσέλευση σε κινηματική διαδικασία για τα επόμενα δύο χρόνια-τουλάχιστον-. Τώρα πάλι απελπισία. Μήπως να αυτοκτονήσω;Μπα. Φοβάμαι το σωματικό πόνο. Άκουσα πάντως πως αυτοκτόνησε ένας γνωστό μου. Πάντα αναρωτιέμαι πως φτάνει κανείς εκεί. Τι σκέφτεται;
Εγώ αν αυτοκτονούσα θα ήθελα η αυτοκτονία μου να μετρήσει, δεν ξέρω πως αλλά κάπως το βλέπω σε ένα χαζόρομαντικό πλαίσιο τύπου: ο μεγάλος ροκ σταρ που αυτοκτόνησε, το μεγάλο έργο του μπλα μπλα μπλα. Ή κάτι σε φάση του στυλ: η αγαπημένη συντρόφισσα, το μεγάλο έργο μπλα μπλα μπλα. Θα ήθελα η αυτοκτονία μου να μετρήσει. Να πυροδοτήσει εξεγέρσεις κατά κάποιο τρόπο. Αλλά ξέρω οτι αυτά είναι βλακείες, και οτι στο 2016 να αυτοκτονείς το πολύ να παίξει σε ένα τοπικό κανάλι της πούτσας ή να περάσει στα ψιλά γράμματα και να μείνει μόνο στην μνήμη του στενού κύκλου σου. Ντάξει λίγο μακάβριο να το γράφω αυτό, απλά δεν ξέρω η αυτοκτονία δύσκολα πυροδοτεί εξεγέρσεις το 2016(αν προκαλούσε και ποτέ δηλαδή). Θα ήθελα πάντως η αυτοκτονία μου να μετρήσει. Λένε άλλωστε πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες αναγνωρίζονται μετά θάνατον( και ως τότε τρώνε τέχνη ή στην καλύτερη φιλάνε κατουρημένες ποδιές για μια θέση βουλευτού). Αλλά τι να πεις, έτσι λένε, οι μεγάλοι καλλιτέχνες αναγνωρίζονται μετά το θάνατο τους. Οπότε και εγώ περιμένω είτε να μου αναγνωρίσουν μια μικρή εργατική ικανότητα, είτε να καταλάβουν ότι έχω πεθάνει.
τέλος
Εγώ αν αυτοκτονούσα θα ήθελα η αυτοκτονία μου να μετρήσει, δεν ξέρω πως αλλά κάπως το βλέπω σε ένα χαζόρομαντικό πλαίσιο τύπου: ο μεγάλος ροκ σταρ που αυτοκτόνησε, το μεγάλο έργο του μπλα μπλα μπλα. Ή κάτι σε φάση του στυλ: η αγαπημένη συντρόφισσα, το μεγάλο έργο μπλα μπλα μπλα. Θα ήθελα η αυτοκτονία μου να μετρήσει. Να πυροδοτήσει εξεγέρσεις κατά κάποιο τρόπο. Αλλά ξέρω οτι αυτά είναι βλακείες, και οτι στο 2016 να αυτοκτονείς το πολύ να παίξει σε ένα τοπικό κανάλι της πούτσας ή να περάσει στα ψιλά γράμματα και να μείνει μόνο στην μνήμη του στενού κύκλου σου. Ντάξει λίγο μακάβριο να το γράφω αυτό, απλά δεν ξέρω η αυτοκτονία δύσκολα πυροδοτεί εξεγέρσεις το 2016(αν προκαλούσε και ποτέ δηλαδή). Θα ήθελα πάντως η αυτοκτονία μου να μετρήσει. Λένε άλλωστε πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες αναγνωρίζονται μετά θάνατον( και ως τότε τρώνε τέχνη ή στην καλύτερη φιλάνε κατουρημένες ποδιές για μια θέση βουλευτού). Αλλά τι να πεις, έτσι λένε, οι μεγάλοι καλλιτέχνες αναγνωρίζονται μετά το θάνατο τους. Οπότε και εγώ περιμένω είτε να μου αναγνωρίσουν μια μικρή εργατική ικανότητα, είτε να καταλάβουν ότι έχω πεθάνει.
τέλος
