ο γείτονας

κάθομαι εδώ, περίπου καμιά ώρα. Τίποτα δεν κάνω, ως συνήθως. Απλά κάθομαι στο κρεβάτι οκλαδόν. Ακούω λίγο μουσική, μιλάω στο γάτο μου και όταν δεν με βλέπει κάθομαι και χαζεύω το γείτονα μου στο μπαλκόνι του. Καπνίζει. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο χρονώn είναι, γιατί έχει ανάψει το φως και είναι βράδυ, οπότε απλά βλέπω μια μαύρη φιγούρα. Κάθε μέρα, βγαίνει έξω την ίδια ώρα και 8.40 και καπνίζει. Φοράει σχεδόν πάντα κοντομάνικο πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι, μα τα χίλια DIESEL δεν κρυώνει; Καλά, ίσως να 'χει καλοριφέρ..Με πετρέλαιο. Θέλω να τον βγάλω φωτογραφία, γιατί μου αρέσει ο τρόπος που πέφτει το φως πίσω του και δεν μπορώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Αυτός πάντως με στάνταρ βλέπει κανονικότατα, αφού έχω ορθάνοιχτα τα φώτα. Δεν θα τον βγάλω. Ίσως να 'ναι και ασφαλίτης. Ποτέ δεν ξέρεις σε αυτήν την πόλη. Ούτε βέβαια σε κάποια άλλη πλέον..μα τα παράθυρα μας είναι τόσο κοντά που δεν παίζει να μην με δει. Και αν με δει, μπορεί και να ποζάρει, πράγμα πολύ σιχαμερό, οπότε γάμα το.

Σε αυτήν την πόλη τα παράθυρα είναι τόσο γαμημένα κοντά.

Είναι τόσο γαμημένα δίπλα το ένα με το άλλο που νομίζεις ότι απλώνεις τα στριγκάκια σου μέσα στο σαλόνι του άλλου. Και καμιά φορά άμα φέρνω κόσμο στο δωμάτιο μου νομίζω, πως βλέπω αυτόν

βασούλα

να ζούμε πάλι τρόμο και ρομάντζο

τ.θεοφίλου

μαθήματα σχεδίου

από το ταυτολογίες

Το πρόβλημα με μένα είναι η τρομερή αναβλητικότητα μου. Κάθε μήνα λέω θα αρχίσω μαθήματα σχεδίου. Από ψώνιο, όχι από ταλέντο, μη νομίζεις. Και κάθε μήνα το αναβάλλω. Είναι και η γαμημένη η Δ.Ε.Η στη μέση που με ξενερώνει οικονομικά. Ακόμα, δικαστικά έξοδα, συνελεύσεις και παραστάσεις αλληλεγγύης. Μαλακίες. Όλο μαλακίες τυχαίνουν. Κάθε μήνα λέω θα αρχίσω τα μαθήματα. Κάθε μήνα τ' αναβάλλω. και ίσως τώρα που το σκέφτομαι, αυτά να είναι τα μαθήματα σχεδίου. Κάθε μήνα σχεδιάζω να σχεδιάσω να κάνω μαθήματα σχεδίου. Και κάθε μήνα τ' αναβάλλω. Όπως και τα σχέδια μας να κλεφτούμε και να πάμε στην Αργεντινή, όπως τα μαθήματα ιταλικών, όπως να φάω ή να ξυπνήσω το πρωί. Ποτέ δεν αναβάλλω να πιω πάντως.

μα ας μην μιλήσουμε για αυτό. 

Και ξέρεις μερικές φορές ντρέπομαι που σου μιλάω έτσι, και φοβάμαι μην και ξαφνικά μπουκάρεις στο μυαλό μου και ακούσεις τι σου λέω και καταλάβεις, όλα αυτά που ούτως ή άλλως καταλαβαίνεις αλλά δεν θέλεις να χαλάσει η μαγεία, του παιχνιδιού και της απόστασης. Αν είχαμε τηλεπάθεια, θα τα 'χα με άλλον. Και σχώρα με, είναι παιδιάστικες αυτές οι σκέψεις.

23/10/12

ποίημα κόπι πέιστ απο ένα κατάδικο:

Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά.

Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.

Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή.

Ότι δε γίναμε άδικα βάρος στη γη.

Ότι κάτι αφήσαμε πίσω μας.

Και θα’ χουμε ρυτίδες στα πρόσωπα.

Κάθε ρυτίδα και μια χαρακιά.

Για κάθε στιγμή αγωνίας.

Για κάθε αιωνιότητα μοναξιάς.

Όσοι  φοβούνται τις ρυτίδες,

φοβούνται το παρελθόν τους,

το ανούσιο παρόν τους,

το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους.

Μισούν τον εαυτό τους. Αυτό που γίνονται.

Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του.

Κι εμείς θα τα φέρουμε περήφανα.

(περισσότερα (πάλι) εδώ)

λαός και κολωνάκι

τσιπς science

από φανζιν - trak ckinic

μου είπες πως τα κτελ είναι παντού ίδια και πως δολοφονούν την αρχή και το τέλος κάθε ταξιδιού. Αλλά πως τουλάχιστον είναι αυθεντικά. Μου είπες πως το μόνο παρήγορο εδώ είναι η θάλασσα. Σκέφτηκα λοιπόν/ πως αν μακρία μου το μόνο που σε παρηγορεί είναι η θάλασσα/ περισσότερο απο όλες αυτήν την καριόλα πρέπει ν αφοβάμαι μην σε πάρει απο μένα
(απο ένα φανζιν που είχα καβατζωθεί πέρσυ σε ένα φεστιβάλ με φανζίν: trak ckinic το που θα το βρείτε...μάλλον δεν θα το βρείτε γιατί κυκλοφορεί σε περιορισμένα αντίτυπα απο χέρι σε χέρι )

στάσου επενδυτήηηηη μύυυγδαλααα

Αντίο Μπάτμαν

<<Το Νοτιοανατολικό μέρος του κέντρου δεν είναι προσιτό στους τουρίστες. Το Νοτιοανατολικό μέρος του κέντρου αποτελεί προέκταση της περιοχής όπου οι χαρακτηριζόμενοι ως ιδιότυποι κάτοικοι έχουν στήσει τις παράγκες τους. Αυτό το σημείο του κέντρου, παρότι είναι στο ίδιο επίπεδο με την υπόλοιπη πόλη και ο ουρανός φαίνεται  από παντού, θυμίζει έντονα υπόγειο. Μυρίζει σαν υπόγειο και φέρνει την ίδια άσχημη διάθεση που προκαλεί η υγρασία. Οι ρυθμοί είναι λιγότερο έντονοι αλλά οι οχλοβοή ακόμα πιο ανυπόφορη και από το επίσημο κέντρο. Δεν υπάρχουν ούτε σούπερ μάρκετ ούτε μικρά καφέ. Κάθε δύο μέτρα όμως υπάρχει κάποιος που προσπαθεί να πουλήσει ένα μεταχειρισμένο κινητό, κάποια κάμερα ή γυαλιά ηλίου. Οι νόμοι της αγοράς λειτουργούν και εδώ αλλά σε πρωτόγονη εκδοχή. Με τη σκληρότητα της πρωταρχικής συσσώρευσης χωρίς ποτέ κανείς να συσσωρεύει.(..)

Οι σεκιουριτάδες όπως άλλωστε και οι αστυνομικοί είναι συνήθως στρατολογημένοι από το γκέτο. Είναι άτομα που ήθελαν μια καλύτερη ζωή και για να το πετύχουν η μόνη τους ευκαιρία ήταν να στραφούν ενάντια στην τάξη τους. Σαν να είναι κάποιου είδους δοκιμασία. Αν θέλει να αποδείξει κάποιος οτι θέλει να εγκαταλείψει πραγματικά την τάξη του, πρέπει να σταθεί έμπρακτα εναντίον της. Οι γενίτσαροι των μητροπόλεων. >> 
Από το βιβλίο του Τ. Θεοφίλου, Αντίο Μπάτμαν, εκδ. ασσύμετρη απειλή