wehopeforanearthquake

βελιγράδι-βουδαπέστη 

κινητοποιήσεις στη βουδαπέστη

Στην Ουγγαρία αρχηγός κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος εκλέγεται από το κοινοβούλιο. Στις 18 Απριλίου 2011 υπερψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο ένα νέο Σύνταγμα, παρά τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Οι πιο πρόσφατες εκλογές διεξήχθησαν στις 6 Απριλίου 2014.Το αποτέλεσμα ήταν η νίκη για το Fidesz, με τον Βίκτορ Ορμπάν να παραμένει στην πρωθυπουργία. Ήταν οι πρώτες εκλογές σύμφωνα με το νέο ουγγρικό Σύνταγμα, το οποίο τέθηκε σε ισχύ την 1 Ιανουαρίου 2012 και με νέο εκλογικό νόμο. ΟΙ πολίτες ψήφισαν για την ανάδειξη 199 βουλευτών αντί των 386 βουλευτών που είχαν εκλεγεί στις τελευταίες εκλογές.  Πέραν όμως των αλλαγών στην εκλογική διαδικασία η κεντροδεξιά κυβέρνηση έχει δείξει επανηλημμένα τις φιλοπουτινικές τις τάσεις, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη συμφωνία για το φυσικό αέριο. Μεγάλο τμήμα των πολιτών, τόσο και τις αριστέράς(που πάντως είναι διασπασμένη και οργανωμένη σε μικρές κομματικές συνιστώσες), βλέπουν με καχυποψία τις κινήσεις της κυβέρνησης για ένα κλειστό οικονομικό σύστημα, με ρωσικό προσανατολισμό, αφενός διότι μαζί με αυτές τις κινήσεις, ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού βλέπει την καταστρατίγηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων(βλ. εκλογές) και αφετέρου και λόγου του σταθερού ουγγρικού εθνικισμού, που αντιλαμβάνεται τη Ρωσία με σοβιετικούς όρους. Στις αρχές του μήνα πραγματοποιήθηκαν στην Βουδαπέστη(Ουγγαρία) μια από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις, των τελευτταίων ετών, ενάντια σε κάποια νέα οικονομικά μέτρα τις τελευταίας κυβέρνησης, που αφορούν μια σειρά ψηλών φορολογικών μέτρων που αφορούν ακόμα και το διαδίκτυο, περικοπές σε συντάξεις, εισοδήματα και μισθούς. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν : εουρώπα 

(έξω από το κοινοβούλιο) 

Πλατιακοί πάνκς φιλιούνται με τη σημαία της Ε.Ε. 

τι ρομαντικόοο. (νοτ)

(Σημαίες και εθνίκια)

                            
                                                        (οι μαλάκες-ανενόχλητοι)

τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η αλλοτρίωση των εικαστικών τεχνών(με έμφαση στη φωτογραφία)

Υπάρχουν φωτογραφίες πιο γνωστές και από τραγούδια. Για του λόγου του αληθές θα παραθέσω κάποιες: όπως αυτή, ή αυτή ή και αυτή. Νομίζω η πλειοψηφία των ανθρώπων που έχει στοιχειωδώς χρησιμοποιήσει ίντερνετ( και κατά βάση είναι κάτω των 20) θα αναγνωρίσει και μια απο αυτές τις φωτογραφίες. Επίσης η πλειονότητα θα μπορεί με μεγάλη ευκολία να αναγνωρίσει αυτόν τον πίνακα ή αυτόν τον πίνακα. Νομίζω ωστόσο οτι δεν θα διεψευδόμουν επίσης εάν, κάπως αφορηστικά έλεγα οτι επίσης μια μεγάλη πλειοψηφία, αγνοεί τους δημιουργούς των παραπάνω, και την ουσιαστική αξία των έργων τους. Φυσικά αυτό δεν θέλω να το στηρίξω σε μια ελιτίστικη θεωρία πέρι αμαθούς όχλου -κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο, αντιιδεολογικό και θα έπρεπε να εντάξω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτόν- αλλά αντίθετα θέλω μέσα από αυτό να σχολιάσω την μεγάλη επιρροή που έπαιξαν τα δημοφιλέστερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο πώς οι εικαστικές τέχνες γίνονται αντιληπτές από το ''κοινό''( sic) και εσωτερικέυονται ως τέτοιες από τον ''καλλιτέχνη'' (πάλι sic). Και πριν θεωρήσετε αυτό το πόστ, βαρετό και τετριμένο και μπείτε στο φέισμπουκ για τσάτινκ, θα πώ, οτι το γράφω αυτό για να αναλύσω μια ολόκληρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική υπόσταση που χάνεται στους κύκλους των εικαστικών τεχνών, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης( εντάξει και για να την πώ σε κάποιους ψωνισμένους με τη μουσική ή με το κίνημα φίλους μου). Όλα στο βωμό της άρτιας, στυλιζαρισμένης και μοδάτης αισθητικής.

Γαμώ την αισθητική σας.

Μάλλον δεν σας είπα και τίποτα. Σκεφτείτε όμως, τι είναι η φωτογραφία ή ζωγραφική; Αποτύπωση της πραγματικόητας. Όμως όπως έλεγε και ένας φίλος γκραφιτάς, η πραγματικότητα είναι πολλές, που σημαίνει οτι πρέπει πάντα να κοιτάμε, ποιός βρίσκεται πίσω από την εικόνα, σε τι ταξική θέση είναι; σε τι πιστεύει; από που κατάγεται; τι ''όραμα΄΄ έχει; τι φύλου είναι; και από ποιά θέση εικονοποιεί την πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται; Αυτό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι δύσκολα αναγνωρίσιμα και αποκρύψιμα. Και ας μην ξεχνάμε τα μ.κ.δ. εκτός των άλλων, ήρθαν να ενσωματώσουν τις κοινωνίες στην οικονομική παγκοσμιοποίηση (στην σύγχρονη μορφή της), την υπερεξιδείκευση, την εντατικοποίηση των ζωών τους. Φαίνεται πράγματι οτι το σύνθημα είναι << στον πραγματικό κόσμο μπορεί να μην καταφέρεις ποτέ να εκλπηρώσεις ούτε ένα όνειρο ''σου'' και ας δουλεύεις σα σκυλί, στον κόσμο του ίντερνετ όμως μπορείς να είσαι Ό,τι θές! Ακόμα και καλλιτέχνης.>>

Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι με τον <<κάθε άσχετο>> που νομίζει οτι είναι καλλιτέχνης-και εδώ η φωτογραφία είναι το καλύτερο παράδειγμα- και ανεβάζει τα έργα του στο tumblr , αλλά στο πώς γίνονται αντιληπτές οι εικονοπλαστικές τέχνες, στα μέσα. Και γιατί αυτό είναι πρόβλημα; Οι εικόνες απομονώνονται, ξεχωρίζονται, πάυουν να αποτελούν δείγμα και μέρος του κοινωνικοπολιτικοοικονομικού πλαίσιου του και εν τέλει ωραιοποιούνται. Αυτό που εννοώ είναι οτι ενώ οι εικόνες, μπορεί να αναπαράγονται με τεράστια ταχύτητα, χάνεται πολλές φορές το σημαίνον τους. Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε αυτό...αυτό που κάνει την φωτογραφία νο2 τόσο ξεχωριστή δεν είναι-και δεν πρέπει-να είναι η ομορφιά της κοπέλας, αλλά το σοκαρισμένο βλέμμα της, που δεν προήλθε βέβαια από μετά από ώρες συζήτησης με μάνατζερ/ ενδυματολόγους / μακιγιέζ αλλά από το γεγονός οτι το κορίτσι της φωτογραφίας δεν έχει ξαναδεί ποτέ φωτογραφική μηχανή και τρομαγμένη από αυτήν και τον φωτογράφο, τον κοιτάει επιθετικά, μιας και στον δικό της πολιτισμικό αξιακό κώδικα, η κίνηση του μπορεί να μοιάζει από προσβλητική ως επιθετική. Αντίστοιχα στη φωτογραφία νο3, βλέπουμε δύο κρίνους, εικόνα που δεν μας λέει και πολλά πράματα, είναι πάντως καλαίσθητη. Πόσο διαφορετικά όμως θα την βλέπατε αν ξέρατε οτι η φωτογράφος τους ήταν σημαντικό μέλος του Κ.Κ.Μεξικού, πολιτικός πρόσφυγας που αφιέρωσε το έργο της στην μελέτη των αγροτικών πληθυσμών του Μεξικού και αφοσιωμένη κομμουνίστρια, ουκ ολίγον κυνηγημένη. Θυμηθείτε η πραγματικότητα είναι πολλές, για την Tina Modotti, αυτή ήταν η πραγματικότητα όπως την είδε και την έζησε και ήταν κομμουνιστική. Αν αυτή η λογική σας φαίνεται άκυρη, τότε μην δαβάζετε λογοτεχνία.

Θύμα αυτού, που περιγράφω πάνω, ως απομόνωση και ωραιοποίηση των εικονών είναι και η φωτογραφία νο1.  Εδώ η ιστορία είναι πασίγνωστη,  ο φωτογράφος μας, τράβηξε την εν λόγω φωτογραφία κατά τη διάρκεια της καταστροφής από ατομική βόμβα, Χιροσίμα. Και επειδή εδώ μιλάμε για φωτορεπορτάζ, δεν θα ήταν υπεροβολή να πούμε οτι ο φωτογράφος έκανε άψογη δουλειά, αφού στην φωτογραφία του, διαφαίνεται και τόσο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο της εποχής(από το μοντέλο της κάμερας του, τα ασιατικά χαρακτηριστικά του κοριτσιού και τις φλόγες στο βάθος) όσο και ο ατομικός ανθρώπινος πόνος. Το ενδεχομένος, ανησυχιτικό σε αυτό, είναι το γεγονός οτι η συγκεκριμένη φωτογραφία, έχει ακριβώς ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες σε τέτοιο βαθμό, που έχει αποτυπωθεί στη συλλογική συνείδηση ως η μόνη σχεδόν εικόνα που έχουμε από το συμβάν. Και αυτό, γιατί είναι ακριβώς μια φωτογραφία που, αφενός είναι τεχνικά άρτια, περιγραφική αλλά πάνω από όλα, δεν σοκάρει απο μόνη της, όσο θα σόκαρε μια σειρά από βιαιότερες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Προβάλλεται και αναπαράγεται επομένως πολύ πιο εύκολα. Ειδικά απομονωμένη. Είναι σα να έχουμε κάνει κοινωνική έρευνα με ένα άτομο για δείγμα ή να έχουμε βρεί αντιπροσωπευτικό δείγμα και να μην το αναλύουμε. 

Και αυτό μας αφορά, για παραπάνω λόγους από τους προφανείς. Από τη μια υποβιβάζει το επίπεδο και την ποιότητα της ατομικής μας μνήμης, επιβάλλοντας το όμορφο, το καθως πρέπει ή το επιτιδευμένο άτακτο, κρατάμε μόνο τα καλά, ξεχνώντας τα κακά που είναι πάντα πιο χρήσιμα. Πατάμε ντελιτ στις φωτογραφίες που φαινόμαστε άσχημοι, που δεν χαμογελάμε όλοι, που δεν μας θυμίζουν κάποια γνωστή τεχνοτροπία. Από την άλλη, το πολιτικό κόστος της ωραιοποιημένης φωτογραφίας δεν είναι καθόλου όσο αμελειτέο μπορεί να φαίνεται. Γιατί οι εικαστικές/ εικονοπλαστικές τέχνες δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής, είναι μέσο αντιπληροφόρησης, τόπος φύλαξης της ιστορικής μνήμης, μέσο συλλογικής και ατομικής έκφρασης και πάνω απ' όλα καύλα.

Η καύλα μας να είναι στρατευμένη ή να μην είναι τίποτα.