Οι φωτογραφίες αυτές τραβήχτηκαν και αυτές στην προεκλογική συγκέντρωση-ομιλία του ΚΚΕ στο Σύνταγμα 23/1/15. Όπως και οι προηγούμενες, αποτελούν για μένα, πολιτικό σχόλιο από μόνο του. Το να δημοσιοποιηθούν ασπρόμαυρες δεν είναι σε καμία περίπτωση μια προσπάθεια να αισθητικοποίησης τους. Και αν η απουσία των χρωμάτων σε γενικές γραμμές μπορεί να σημαίνει την κάποια αθέμιτη παρεμβολή του φωτογράφου στην πραγματικότητα, μέσω της απόκρυψης βασικών χαρακτηριστικών μιας εικόνας, άρα και μιας πραγματικότητας (όπως τα χρώματα), εδώ η απουσία χρωμάτων επιτελεί μια άλλη λειτουργία. Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε να πούμε λίγα λόγια για το backround αυτής της εικόνας. Προφανώς οι γονείς των παιδιών που απεικονίζονται είναι μέλη του ΚΚΕ και προφανώς ενώ γύριζα πάνω κάτω ψάχνοντας να βρώ κάτι ειρωνικό να φωτογραφήσω, έπεσα πάνω στη χαρούμενη οικογένεια. Οι γονείς μάλλον θα πίστεψαν οτι είμαι κανονική φωτογράφος ή φωτογράφος του ριζοσπάστη, οπότε δεν έχασαν ευκαιρία και έσπευσαν να δώσουν στα παιδιά τους τις σημαίες του ΚΚΕ, έτσι ''τυχαία'' να παίξουν με τις σημαίες του ΚΚΕ. Θέαμα για μικρούς και μεγάλους δηλαδή. Ώστόσο, νομίζω η εικόνα των παιδιών που παίζουν με τις σημαίες (του ΚΚΕ) σε ασπρόμαυρο, μπορεί να πεί πολλά. Αυτό που υπαινιχτώ ουσιαστικά, είναι τη νέα νοηματοδότηση που παίρνει στην ''ευρώπη της κρίσης'' η έννοια της ηλικίας. Δεν θα ήταν τρομερή παρατήρηση να πούμε σε όλους τους προγραμματικούς κομματικούς Λόγους, από πουθενά δεν λείπουν οι αναφορές στα ''δικαιώματα των νέων'', στη νεανική ανεργία, στους νεανικούς αγώνες κ.α. Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, αυτό που η Αριστερά αναφέρει ως νεανικό αγώνα είναι στην ουσία, αγώνας για την ενσωμάτωση στην καπιταλιστικής παραγωγή και όχι την καταστροφή της, οφείλουμε ίσως να της αναγνωρίσουμε εδώ, οτι ''έπιασε'' ένα μικρό κομμάτι της κοινωνικής πραγματικότητας (στη μετάφραση μας τα χάλασε). Πράγματι. υπό μιαν έννοια, θα μπορούσαμε να πούμε οτι ήδη από το Δεκέμβρη του 2008, αυτό που τον διαφοροποιεί και εντυπωσιάζει με άλλους ταξικούς-αυθόρμητους αγώνες, ήταν η τεράστια συμμετοχή μαθητών. Σαν να προσπαθούσαν να διεκδικήσουν την ίδια την ταυτότητα τους, ως νέα εξεγερτικά υποκείμενα, ενάντια σε κάθε μορφή ηθικής καταπίεσης. Βέβαια, για να μην διεστραβλώνουμε και τους αγώνες, ο Δεκέμβρης ήταν αυτό και άλλα εκατό πράματα ( υπάρχουν άπειρες καλύτερες από αυτό το μπλογκ πηγές να ανατρέξετε και να προβληματιστείτε), όμως έχει πιστεύω ένα ενδιαφέρον να δούμε πως σε κοινωνικό επίπεδο, μια εξαρτημένη μεταβλητή, όπως η ηλικία, βιώνεται ως μια μορφή ανισότητας, παρόλο που απο μόνη της δεν αποτελεί είδος ανισότητας (όπως πχ. η τάξη ή για κάποιες ερμηνείες το φύλο). Να λοιπόν μια νέα προβληματική: οι νέοι αγωνίζονται σαν νέοι ή σαν ταξικά υποκείμενα; Και αν αυτό το ερώτημα θυμίζει το: οι φοιτητές αγωνίζονται σαν φοιτητές ή σαν δυνάμει εργατικό δυναμικό, να μην ξεχνάμε οτι από την πρόταση οι νέοι αγωνίζονται σαν νέοι, απουσιάζει το; ηλικιωμένοι, που είναι εργατικό δυναμικό σε απόσυρση ως τι αγωνίζονται; Και πάλι, αν απαντάμε, οι ηλικιωμένοι ΔΕΝ αγωνίζονται, που είναι μια πραγματικότητα, δεν τους αποκλείουμε δεοντολογικά από τον αγώνα, όπως τους αποκλείει η παραγωγή από την κοινωνία;
