on ted mosby

Εθνικό Συμβούλιο Ραπανακίων

φίλες και φίλοι, αγαπητοί τηλεθεατές,
δεν θα σχολιάσω τίποτα για την queer λογική, ούτε για εκδηλώσεις τύπου pride. θα αναδημοσιεύσω μόνο αυτό το άρθρο με πολλά λούμπεν στοιχεία και προς εμπέδωση του μίσους μου για το ΕΣΡ και θα αρκεστώ να δηλώσω μόνο ότι ανωμαλία είναι να μην σου αρέσουν οι τηγανητές πατάτες.
αυτά.
in case i don't see you, good morning good evening and goodnight

ιτζο το πετούμενο

παντουφλες

σουξου μουξου μανταλακια

jealousy turns these things into the sea

5 τραγούδια για τη ζήλια και τις μικρότητες:
 
    1. Gin Blossoms- Hey Jealousy (για το ultra 90's βίντεο κλιπ)
    2. Martin Solveig- Jealousy (για τα αααααα πίσω απο κάθε ρεφρεν, το λάγνο ύφος του κύριου martin και το ροζ πουκαμισάκι)
    3. Τhe Killers - Somebody Told me (γιατί είναι πιασάρικο και η φωνή του τραγουδιστή ubersexy)
    4. Dead Man's Bones- In the Room Where You Sleep ( για την παιδική χορωδία και τον rain gosling με την εκπληκτικά μπάσα χροιά)
    5. Πάολα- Ζηλεύω Πολύ (γιατί έτσι.)

μπι ντι φοξμουρ

εγώ πάντα έλεγα οτι είσαι κακοχοντρός

οοο

αν το δεις χωρις να βγαλεις επιφωνημα αγαπης εισαι μισανθρωπος

για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Το νομοσχέδιο εισάγει στο εθνικό Δίκαιο την απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ ΔΕΥ του Συμβουλίου της ΕΕ (της 28.11.2008) «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου». Σ’ αυτή την απόφαση αναφέρεται καθαρά και απερίφραστα: «Η παρούσα απόφαση - πλαίσιο δεν εμποδίζει κράτος - μέλος να θεσπίζει διατάξεις εθνικού δικαίου με τις οποίες επεκτείνεται το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 1 παράγραφος 1 στοιχεία γ) και δ) σε εγκλήματα που απευθύνονται εις βάρος ομάδας προσώπων, η οποία προσδιορίζεται βάσει άλλων κριτηρίων εκτός από εκείνα της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, των γενετικών καταβολών ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, όπως είναι αυτά της κοινωνικής θέσης ή των πολιτικών πεποιθήσεων».

Με τα λόγια αυτά ντύνουν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, αφήνοντας ένα μικρό ανεπαίσθητο και εκ πρώτης όψεως ευκολοχώνευτο παραθυράκι για χωρέσει στην πολιτική αυτή και η επίσημη νομική άδεια να καταστέλλονται τα ίδια τα αντιφασιστικά κινήματα και ομάδες. Η αναφορά για εγκλήματα που απευθύνονται εις βάρος ομάδων ή προσώπων για λόγους κοινωνικής θέσης ή πολιτικών πεποιθήσεων, αν και με την πρώτη ματιά φαίνεται σωστή, αφού σημαίνει οτι φασίστες και παντός είδους ρατσιστές θα διώκονται σε περίπτωση που προβούν σε πράξεις βίας, κατά ανθρώπων που βρίσκονται σε χαμηλή κοινωνική θέση (βλ.άστεγους) ή ομάδες για λόγους πολιτικών διαφορών (βλ. αριστερούς, αναρχικούς και όχι μόνο), υπονοεί οτι ανάλογες διώξει μπορούν να γίνουν για ομάδες και κινήματα που στρέφονται εναντίον των ίδιων των φασιστικών/ρατσιστικών ομάδων καθώς και την απαγόρευση για των ταξικών συγκρούσεων για αντιρατσιστικούς λόγους! Στο σημείο αυτό, γίνεται για άλλη μια φορά ξεκάθαρο, πόσο η κρατική κομματική πολιτική έχει απαλλαχθεί πλέον από την ίδια την πολιτική, πόσο δηλαδή η κρατικοποίηση των κομμάτων, και η αμιγώς νομική και γραφειοκρατική αντιμετώπιση κάθε προβλήματος, τείνει προς αυτήν την αρτηριοσλήρυντη λογική της απόλυτης ουδετερότητας, που φυσικά μόνο ουδέτερη  τελικά δεν είναι. Το μεταπολιτευτικό κράτος, φαίνεται να αγνοεί εντελώς για ακόμη μια φορά οτι τα δεν ευθύνονται τα εκάστοτε νομοθετήματα για το τάδε ή δείνα πολιτικό πρόβλημα αλλά οι κακές πολιτικές, αφού οι νόμοι είναι αποτέλεσμα αυτών.
  Το εν λόγω νομοσχέδιο λοιπόν, όχι μόνο προωθεί και διαιωνίζει τις ανούσιες και αντιεπιστημονικές θεωρίες των άκρων αλλά φαίνεται να διαβάζει τον φασισμό ως μια ακόμη κοινωνική παθογένεια αφαιρώντας από αυτόν τόσο την πολιτική-ταξική διάσταση του όσο και τον βαθιά αντικοινωνικό και αντιπολιτικό χαρακτήρα του. Δεν θα αναλωθώ στο να εξηγήσω περαιτέρω γιατί ο φασισμός δεν είναι μόνο ένα άτυχο κοινωνικό φαινόμενο, αυτό νομίζω άλλωστε είναι αρκετά σαφές και έχει αποδειχτεί περίτρανα τον τελευταίο χρόνο. Επαναλαμβάνω ο φασισμός είναι μια αντικοινωνική και ταξική πολιτική, τούτο διότι, απλουστευτικά μιλώντας, ουδείς φασίστας ηγέτης ποτέ αρνήθηκε τον φιλελευθερισμό (και ας ονομάζονται και εθνοσοσιαλιστές, η παρεξήγηση των λέξεων πρέπει να αναλυθεί σε άλλο κειμενάκι), επειδή σαν γεγονός αναδύεται από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τους ιδεολογικούς του προγόνους, την φιλελεύθερη τύπου Τσόρτσιλ ανοχή σε αυτόν και στη συνέχεια όπως εξηγεί και ο Γράμσκι μέσω ενός κυρίαρχου μοντέλου ιδεολογικής κατήχησης περνάει και βρίσκει μια υποτυπώδης λαϊκή νομιμοποίηση και γιατί ο φασισμός σαν ιδεολογία ενέχει διασπαστικούς για την κοινωνία προεκτάσεις όπως η καθαρότητα της φυλής ή η πρέπουσα κατ' αυτόν χαμηλή θέση της γυναίκας. Δεν μπορούμε λοιπόν έτσι, ακούραστα να μιλάμε για δύο άκρα, αφού οι μεν φασίστες εχθρεύονται βιολογικά χαρακτηριστικά, όπως η καταγωγή αλλά και σε σύνολο του ο πολιτικό φαινόμενο, με την εγκαθίδρυση ενός απολυταρχικού δικτατορικού κράτους, ενώ από την άλλη οι κομμουνιστές, αναρχικοί και γενικά αντιφασίστες εχθρεύονται επίκτητα χαρακτηριστικά όπως η οικονομική τάξη και την φασιστική/ρατσιστική/ναζιστική ιδεολογία μα και κυρίως το σύστημα και όχι τα πρόσωπα, γιατί έχει και αυτό τη σημασία του, ενώ αυτοί δεν ταυτίζονται απαραίτητα με το σταλινικό κράτος( εντάξει γιατί κομματόσκυλα υπάρχουν πολλά αλλά και παρα τις αναχρονιστικές πρακτικές τους δεν πρέπει να λέγονται φασίστες) ή το κράτος γενικότερα.
  Δεν κρίνω σκόπιμο, να συνεχίσω την ανάλυση μου, αφού πιστεύω ότι η υπάρχουσα βιβλιογραφία έχει πολλά περισσότερα να πει από μια άδικη κατάρα, δεν θα ξεχάσω να αναφέρω όμως, αφού σε αυτή τη χώρα είμαστε τόσο πολλυμαθείς και όλοι ξέρουμε ιστορία, ότι και οι αρχαίοι ημών έλεγα μέτρον άριστον, να είσαι πράος εκεί που πρέπει και να εξοργίζεσαι όταν πρέπει, ότι και ο Πρωταγόρας αναφέρει οι άνθρωποι ανέκαθεν σκότωναν στις κοινωνίες τους αυτούς που δεν είχαν την αιδώ και τη δίκη, ότι χαρακτήρα αντιφασιστικό στον Β' Παγκόσμιο δεν έδωσαν οι κυβερνήσεις (που τον εξέθρεψαν  με τις τσορτσιλικές πολιτικές τους και είναι γενική παραδοχή άλλωστε ότι  οι λόγοι έναρξης του πολέμου ήταν απλώς η διατάραξη των συσχετισμών δυνάμεων βλ. Χομπσμάου: Η εποχή των Άκρων) αλλά οι ένοπλοι αντάρτες.
Και εδώ έχουμε πόλεμο μωρό μου..

gorillaz και hangover

αν δεν ήταν διαφήμιση για δίασημη μάρκα παπουτσίων θα ήταν η ζωή μου τις τελευταίες μέρες γυρισμένη σε animation και μετα απο hangover με καλύτερο soundtrack βεβαίως βεβαίως

κατσιάζοντας τον κίκο μέρος δεύτερο

μερικές άτακτες σκέψεις

<<σσ. το παρακάτω κείμενο αποτελεί προϊόν προσωπικών σκέψεων και προβληματισμών, για τον λόγο αυτό, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί ως παγιωμένη πολιτική άποψη ή τεκμηριωμένο γεγονός. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως...

   Μερικές άτακτες σκέψεις. Όσο αναρχοαριστερόφρονες είμαστε στα ιδεολογικά μας, όσο κι αν διακηρύσσουμε την αυτονομία μας, μπροστά στα γκομενικά μας, γινόμαστε οι χειρότεροι θύτες και τα πιο κραγμένα θύματα. Κι αν στην πολιτική ζωή διεκδικούμε την αλήθεια και την διαφάνεια, μέσα στη συνήθεια των σχέσεων, μεταμορφωνόμαστε σε αδήφαγους καταναλωτίσκους της ερωτικής φαρμακοβιομηχανίας, σαν χάπια αδυνατίσματος κουμπωνόμαστε με τις ελπίδες οτι θα γίνουμε φιτ και ξεχνάμε να διαβάσουμε τις οδηγίες χρήσης ή τις βλαβερές επιπτώσεις. Χρόνια τώρα, αναμασάμε αποκόμματα περιοδικών για τις θετικές επιδράσεις του τάδε ή του δείνα χαπιού ερωτικής ευτυχίας. Ανακατεμένα με αλκοόλ ακούγεται πάντα πολύ πιο σωστό. Κι όσο ο κρατισμός μας πνίγει, τόσο χτίζουμε κρατικοφάγες και ουργελικές σεξουαλικές σχέσεις, που κι αν όσο μας καταπιέζουν, όσο κι αν μας βασανίζουν, στο τέλος του βιβλίου πάντα καταλήγουμε, χωρίς νύχια και δόντια, αποστεωμένοι από αισθήματα και σκέψεις πάντα να <<αγαπάμε τον Μεγάλο Αδερφό>>. Και πάντα μέσα σε ροζ ιμπεριαλισμούς, να εφευρίσκουμε εναλλασσόμενους εξωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογήσουμε τον παράλογο επεκτατισμό μας, την κατακτητική μανία μας, στο κεφάλι ο ένας του άλλου.

on teachers strike

ήθελα να γράψω και εγώ κάτι αλλά μου ήταν δύσκολο, αφού έχω ένα ψοφίμι στο λαιμό μου

ευτύχη μπλέτσας: ο γκουρού της νέας εποχής

ένα βράδυ πριν τις πανελλήνιες και το ίδιο απόγευμα μετα τις συνδικαλιές των εργατοπατέρων(οι αριστεροί φίλοι μας, να μας επιτρέψουν αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά για άλλη μια φορά οι στάση που κράτησαν είναι κάτι περισσότερο απο γελοία γραφειοκρατική), ο μεγάλος μέντορας της ελλάδας και της νέας τάξης πραγμάτων( σιωνιστές, αεροψεκασμοί, και άλλα τέτοια ιδιοφυή), ευτύχης μπλέτσας, μας δίνει τη λύσηηηηηη.
   οι μαθητές τρίτης λυκείου και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αυτής της χώρας,


ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

για την απεργία των εκπαιδευτικών

Είχα σκοπό να γράψω κείμενο για την λειτουργία, το ρόλο και τη μορφή του συνδικαλισμού σήμερα αλλά μετά τις τελευταίες εξελίξεις, γύρω απο την απεργία των εκπαιδευτικών, και κάτω απο την πίεση μιας σειράς απο ατυχή γεγονότα(που μόνο οι μυημένοι και πιστοί φίλοι χρειάζεται να ξέρουν) και της καινούργιας εξεταστικής, θα αρκεστώ στην αναδημοσίευση της ανακοίνωσης της ροσιναντε, γύρω απο το συμβάν, που νομίζω εκφράζει πολλούς:

   Οταν ο γραφειοκρατικός κομματικός συνδικαλισμός πουλάει τους αγώνες...

Ο κρατικός συνδικαλισμός, σε μια από τις τελευταίες παραστάσεις του πριν μας αφήσει το κουφάρι του, έζησε σήμερα μεγάλες στιγμές. Στιγμές που ωστόσο είναι μαύρες, κατάμαυρες για τους εκπαιδευτικούς και τον κόσμο της Εργασίας συνολικά.
Η καταγεγραμμένη, μέσω των ψηφοφοριών των τοπικών ΕΛΜΕ, βούληση του κλάδου των καθηγητών για απεργία, μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις, δέχθηκε την εσωτερική τρικλοποδιά του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Στην  ΟΛΜΕ πλειοψήφησε το ακριβώς αντίθετο και η απεργία έσπασε από τα πάνω! Το σκανδαλώδες κρατικοσυνδικαλιστικό πραξικόπημα εις βάρος των καθηγητών πρέπει να σηματοδοτήσει τις διαδικασίες διαχωρισμού του κόσμου της Εργασίας από τον βραχνά των εργατοπατέρων και την λογική της εργαλειακής χρήσης των συνδικάτων προς όφελος αδιάφορων και παντελώς άχρηστων για την εργατική τάξη, κομματικών σχεδιασμών.
Η λύση για την απεμπλοκή της εργατικής τάξης από τον λαβύρινθο της ήττας, στον οποίο έχει εγκλωβιστεί, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη. Αν δεν τεθεί άμεσα ζήτημα δομών και απεμπλοκής από την υπάρχουσα συνδικαλιστική πραγματικότητα, τότε φιάσκo όπως η εξέλιξη του αγώνα των καθηγητών θα είναι ο κανόνας.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

κατσιάζοντας τον κικο μέρος πρώτο

γιαγιά

η γιαγιά μου: είναι απο τον καλλικράτη και διαβάζει το χόμπιτ!

ναυτεργάτες

σοφι

ο θεε!

o εφιαλτης στο δρομο με τις κατερινες

and i was like

and i was like: dat

παπουτσια

the pleasure of...

τσεκαρτε το εξαιρετικό βινδεο αυτό

φούμαρα

σκόνη

3