καλή σαρακοστή

                           

πήγα σήμερα οδοντίατρο. Όπως το περίμενα έτσι και έγινε. Μου 'πε πως έχω λέει ουλίτιδα. Το περίμενα. Ο ροζ εμετός από οδοντόκρεμα που βγάζω κάθε φορά που πλένω τα δόντια μου και μια συνεχής ακαθόριστη γεύση αίματος που έχει γίνει σχεδόν μόνιμη, μου 'βάλαν τους πρώτους ψύλλους. Μου είπε ακόμα, πως οι πονοκέφαλοι μου δεν προέρχονται, όπως πίστευα, από τους φρονιμίτες μου, αλλά οτι κατά πάσα πιθανότητα, απο το γεγονός, οτι μάλλον σφίγγω πολύ τα δόντια μου όταν κοιμάμαι. Αυτό, λέει, το παθαίνουν αυτοί, που έχουν άγχος. Έχω εγώ άγχος; Δεν μπορούσα να του πω πόσο σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς. Και τις πληρωμές, πόσο σιχαίνομαι τις πληρωμές. Και μου την έσπασε. Δεν μπορούσα να του το πώ και εσύ δεν έλεγες να καταλάβεις εκείνη τη φορά.
Πως αν είναι δυνατόν, τα φυσικά και τα μεταξύ μας άϋλα δεν υπόκεινται σε κανενός είδος εμπορίου, ούτε χρηματικού, ούτε ανταλλακτικού.

Γιατί "οφείλουμε να σταθούμε πάλι στο ύψος των περιστάσεων", γιατί "πρέπει να αναμετρήσουμε τις δυνάμεις μας", γιατί "να μην κάνουμε βεβιασμένες κινήσεις" και αφού "θα αποφασίσει η συνέλευση", να "πράξουμε αναλόγως" και χωρίς "αυτοματισμούς", να μην έχουμε "αστικά κατάλοιπα". Σκατά. Εδώ
εγώ, δεν μπορούσα να πώ σε ένα οδοντίατρο, οτι σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς. Και γαμώτο, ήθελα να γυρίσω πίσω και να 'ρθω, απο την άλλη κατεύθυνση να σου πω, πως μαλακία έκανα τελικά και πως ξέχνα το, μα μου σκασε ελεγκτής, καθυστέρησα και είχες ήδη φύγει.

Είχα πια απελπιστεί, όταν ο παππούς που  κάθισε δίπλα μου στο μετρό, μου 'πε, μη σκας και αυτή είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής σου. Η πιο ξέγνοιαστη. Έτσι είχε πει, ο παππούς. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να 'χε δίκιο. Όμως εγώ, που σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς, ξέρω πως σε αυτή εδώ τη κωλοζωή, είναι η πρώτη φορά που η η ανθρωπότητα του ημερομίσθιου και της τεμπελιάς, είναι υποχρεωμένη στις ατομικές έγνοιες, και πάντως, αποκλεισμένη από τις συλλογικές. Και το χειρότερο αίσθημα, όταν είσαι στον έκτο όροφο, και σε αυτό η συνεύλευση έχει ομοφωνία, είναι η αίσθηση της απώλλειας του χρόνου. 

Και η ησυχία. 

Ησυχία, να κάνετε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται. Μαλάκες.

Τέλος πάντων δεν θα φλυαρήσω..Αποφάσισα φέτος να μη ντυθώ τίποτα τις απόκριες. Σαπίλα και φέτος. Μηχανουργείο και τρανς. Και δεν ξέρω τι λες εσύ για αναρχικό lifestyle αλλά εγώ μωρό μου, δεν έχω ούτε style, ούτε και life. Σαπίλα. Το πρωί της Κ.Δευτέρας ξύπνησα σπίτι μου.

Το απόγευμα εκείνο, πήγα στη φίλη μου. Είχε κακή μέρα γενικά, αλλά είπαμε να κάτσουμε στο μπαλκόνι, όταν πέρασαν απο κάτω, 2-3 διμοιρίες και καμία 8αρία μηχανάκια.
Κοιταζόμαστε, γελάμε σατανικά, όπως μάθαμε στα κόμικς πάμε και  παίρνουμε και τους πετάμε δυο κεσέδες ταραμοσαλάτα.

<<ΚΑΛΉ ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ, ΠΑΙΔΙΆ!>>