Τις τελευταίες μέρες έχω μια φαντασίωση. Με βλέπω να τρέχω μέσα σε ένα αστικό τοπίο. Παράξενο, αντίθετα με την πραγματική ζωή δε με κυνηγάνε ούτε μπάτσοι ούτε τύψεις. Απλά τρέχω γιατί γουστάρω να τρέχω. Στο τέλος φτάνω σε ένα γκρεμό, αλλά εγώ συνεχίζω να τρέχω και εν τέλει πέφτω. Παράξενο, δεν φοβάμαι που πέφτω, και αντίθετα με την πραγματική ζωή δεν γκρεμοτσακίζομαι. Είναι σαν το πέσιμο να είναι αναπόσπαστο μέρος του τρεξίματος. Πέφτω επ' αόριστον και αυτό μου ασκεί μια κάποια ηδονή.
Σκέφτομαι τι όποιον και να έχω ρωτήσει μου έχει απαντήσει πως κατα τη γνώμη του ο καλύτερος τρόπος να πεθάνει κανείς είναι στον ύπνο του. Φαίνεται ότι κανείς δεν θέλει να πεθάνει πέφτοντας σε ένα γκρεμό ή από πνιγμό. Μήπως αυτό εννοεί ο Ντεμπόρ όταν λέει οτι η κοινωνία δεν είναι εθισμένη στο να κάνει όνειρα όσο στο να βλέπει όνειρα; και άρα είναι εν τέλει εθισμένη στον ύπνο;
Τέλος πάντων όπως και να 'χει σήμερα λέω να κοιμηθώ φουλ βαμμένη. Γιατί, ντάξει δε θέλω να έρθει ο θάνατος και να με βρει νεγκλιζέ.
(κάπως έεεετσι)
Σκέφτομαι τι όποιον και να έχω ρωτήσει μου έχει απαντήσει πως κατα τη γνώμη του ο καλύτερος τρόπος να πεθάνει κανείς είναι στον ύπνο του. Φαίνεται ότι κανείς δεν θέλει να πεθάνει πέφτοντας σε ένα γκρεμό ή από πνιγμό. Μήπως αυτό εννοεί ο Ντεμπόρ όταν λέει οτι η κοινωνία δεν είναι εθισμένη στο να κάνει όνειρα όσο στο να βλέπει όνειρα; και άρα είναι εν τέλει εθισμένη στον ύπνο;
Τέλος πάντων όπως και να 'χει σήμερα λέω να κοιμηθώ φουλ βαμμένη. Γιατί, ντάξει δε θέλω να έρθει ο θάνατος και να με βρει νεγκλιζέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου