<<σσ. το παρακάτω κείμενο αποτελεί προϊόν προσωπικών σκέψεων και προβληματισμών, για τον λόγο αυτό, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί ως παγιωμένη πολιτική άποψη ή τεκμηριωμένο γεγονός. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως...
Μερικές άτακτες σκέψεις. Όσο αναρχοαριστερόφρονες είμαστε στα ιδεολογικά μας, όσο κι αν διακηρύσσουμε την αυτονομία μας, μπροστά στα γκομενικά μας, γινόμαστε οι χειρότεροι θύτες και τα πιο κραγμένα θύματα. Κι αν στην πολιτική ζωή διεκδικούμε την αλήθεια και την διαφάνεια, μέσα στη συνήθεια των σχέσεων, μεταμορφωνόμαστε σε αδήφαγους καταναλωτίσκους της ερωτικής φαρμακοβιομηχανίας, σαν χάπια αδυνατίσματος κουμπωνόμαστε με τις ελπίδες οτι θα γίνουμε φιτ και ξεχνάμε να διαβάσουμε τις οδηγίες χρήσης ή τις βλαβερές επιπτώσεις. Χρόνια τώρα, αναμασάμε αποκόμματα περιοδικών για τις θετικές επιδράσεις του τάδε ή του δείνα χαπιού ερωτικής ευτυχίας. Ανακατεμένα με αλκοόλ ακούγεται πάντα πολύ πιο σωστό. Κι όσο ο κρατισμός μας πνίγει, τόσο χτίζουμε κρατικοφάγες και ουργελικές σεξουαλικές σχέσεις, που κι αν όσο μας καταπιέζουν, όσο κι αν μας βασανίζουν, στο τέλος του βιβλίου πάντα καταλήγουμε, χωρίς νύχια και δόντια, αποστεωμένοι από αισθήματα και σκέψεις πάντα να <<αγαπάμε τον Μεγάλο Αδερφό>>. Και πάντα μέσα σε ροζ ιμπεριαλισμούς, να εφευρίσκουμε εναλλασσόμενους εξωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογήσουμε τον παράλογο επεκτατισμό μας, την κατακτητική μανία μας, στο κεφάλι ο ένας του άλλου.
Μερικές άτακτες σκέψεις. Όσο αναρχοαριστερόφρονες είμαστε στα ιδεολογικά μας, όσο κι αν διακηρύσσουμε την αυτονομία μας, μπροστά στα γκομενικά μας, γινόμαστε οι χειρότεροι θύτες και τα πιο κραγμένα θύματα. Κι αν στην πολιτική ζωή διεκδικούμε την αλήθεια και την διαφάνεια, μέσα στη συνήθεια των σχέσεων, μεταμορφωνόμαστε σε αδήφαγους καταναλωτίσκους της ερωτικής φαρμακοβιομηχανίας, σαν χάπια αδυνατίσματος κουμπωνόμαστε με τις ελπίδες οτι θα γίνουμε φιτ και ξεχνάμε να διαβάσουμε τις οδηγίες χρήσης ή τις βλαβερές επιπτώσεις. Χρόνια τώρα, αναμασάμε αποκόμματα περιοδικών για τις θετικές επιδράσεις του τάδε ή του δείνα χαπιού ερωτικής ευτυχίας. Ανακατεμένα με αλκοόλ ακούγεται πάντα πολύ πιο σωστό. Κι όσο ο κρατισμός μας πνίγει, τόσο χτίζουμε κρατικοφάγες και ουργελικές σεξουαλικές σχέσεις, που κι αν όσο μας καταπιέζουν, όσο κι αν μας βασανίζουν, στο τέλος του βιβλίου πάντα καταλήγουμε, χωρίς νύχια και δόντια, αποστεωμένοι από αισθήματα και σκέψεις πάντα να <<αγαπάμε τον Μεγάλο Αδερφό>>. Και πάντα μέσα σε ροζ ιμπεριαλισμούς, να εφευρίσκουμε εναλλασσόμενους εξωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογήσουμε τον παράλογο επεκτατισμό μας, την κατακτητική μανία μας, στο κεφάλι ο ένας του άλλου.
Ο μάγος της φυλής Δύση μας, Γιούρι Γκέλερ μας δίδαξε λάθος, πως αν βάλεις στην παλάμη σου μερικούς σπόρους και τους επιτάξεις ψιθυριστά με λίγο νάζι, <<φύτρωσε, φύτρωσε>> κι αν το πιστέψεις αληθινά, τότε οι σπόροι θα ανθήσουν και τα φυτά θα μεγαλώσουν. Θέλουν ρίζες όμως τα φυτά και θέλουν και πότισμα. Έτσι τίποτα δεν φυτρώνει και ακόμα κι αν φυτρώσει με τις λάθος ποσότητες νερού χαλάει. Μα και στη γλάστρα να το βάλεις να το ποτίζεις το πρωί και να το κλαδεύεις που και που, ή που θα φυσήξει μια φορά, θα πέσει και η γλάστρα θα σου σπάσει ή που θα μεγαλώσουν οι ρίζες του και δεν θα χωράνε πια στη γλάστρα. Αν έχεις κήπο να το φυτέψεις, έχει καλώς αν όχι όμως, θα πρέπει κάθε τόσο να ανανεώνεις τη γλάστρα μέχρι που δεν θα βρίσκεις πιο μεγάλη και θα πεις <<Άι σιχτίρ παλιοφυτό>>
Δεν θέλουμε να τα ξέρουμε όλα αυτά όμως. Δεν μας αρέσουν. Κολλημένοι και συμβατικά και συμβιβαστικά καθηλωμένοι στις τεχνητές ανάγκες αυτοεπιβεβαίωσης και ναρκισσισμού. Στις σχέσεις είμαστε οι πιο στιγνοί καπιταλιστές, όντα μη πολιτικά και αγελέα, προτόγονοι και προπατορικά αμαρτωλοί. Αγοραζόμαστε και πουλιόμαστε. Το φλερτ του σήμερα, το φλερτ που βλέπουμε στα κανάλια, είναι πολύ πέρα απο το αθώο, είναι ένα καινούργιου είδους μαρκετιν. Πλασάρουμε το προϊόν μας. Εγγεγραμμένοι πάντα στις λίστες αναμονής για τα επόμενα κόμπλεξ. Θαυμάζουμε τη Μποβουάρ μα είναι η εξαίρεση. Κι ο δρόμος για την επανάσταση, είναι για μας μια θλιβερή ερωτική ιστορία στο σινεμά, με το Λεονάρντο ντι Κάπριο και την Κέιτ Γουίνσετ. Είτε μόνη/ος είτε σε σχέση η καταπίεση του να είσαι αρεστή/ος, τύπος/ισσα, ψαγμένη/ος στην μουσική και στο κρεβάτι είναι μεγάλη και πιο υπαρκτή από τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Μα αυτά δεν πρέπει να τα συζητάμε. Αυτά είναι ζητήματα των απογοητευμένων ποιητών, αυτά είναι δείγματα από τη θεματολογία των κόρε ύδρο και εμείς εδώ, ακούμε Μαρία Δημητριάδη ή αυστηρά πανκ ή μπουζουκάκι στο batman. Aυτά δεν μας καίνε πολύ και είναι δευτερεύοντες αντιθέσεις. Ερωτικός λουμπεναυτισμός, η αναζήτηση του happy ending. Και κάπως, έτσι είμαστε εδώ, να τραγουδάμε το τραγουδάκι μας, σαν ρητό της υπνοπαιδείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου