για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Το νομοσχέδιο εισάγει στο εθνικό Δίκαιο την απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ ΔΕΥ του Συμβουλίου της ΕΕ (της 28.11.2008) «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου». Σ’ αυτή την απόφαση αναφέρεται καθαρά και απερίφραστα: «Η παρούσα απόφαση - πλαίσιο δεν εμποδίζει κράτος - μέλος να θεσπίζει διατάξεις εθνικού δικαίου με τις οποίες επεκτείνεται το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 1 παράγραφος 1 στοιχεία γ) και δ) σε εγκλήματα που απευθύνονται εις βάρος ομάδας προσώπων, η οποία προσδιορίζεται βάσει άλλων κριτηρίων εκτός από εκείνα της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, των γενετικών καταβολών ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, όπως είναι αυτά της κοινωνικής θέσης ή των πολιτικών πεποιθήσεων».

Με τα λόγια αυτά ντύνουν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, αφήνοντας ένα μικρό ανεπαίσθητο και εκ πρώτης όψεως ευκολοχώνευτο παραθυράκι για χωρέσει στην πολιτική αυτή και η επίσημη νομική άδεια να καταστέλλονται τα ίδια τα αντιφασιστικά κινήματα και ομάδες. Η αναφορά για εγκλήματα που απευθύνονται εις βάρος ομάδων ή προσώπων για λόγους κοινωνικής θέσης ή πολιτικών πεποιθήσεων, αν και με την πρώτη ματιά φαίνεται σωστή, αφού σημαίνει οτι φασίστες και παντός είδους ρατσιστές θα διώκονται σε περίπτωση που προβούν σε πράξεις βίας, κατά ανθρώπων που βρίσκονται σε χαμηλή κοινωνική θέση (βλ.άστεγους) ή ομάδες για λόγους πολιτικών διαφορών (βλ. αριστερούς, αναρχικούς και όχι μόνο), υπονοεί οτι ανάλογες διώξει μπορούν να γίνουν για ομάδες και κινήματα που στρέφονται εναντίον των ίδιων των φασιστικών/ρατσιστικών ομάδων καθώς και την απαγόρευση για των ταξικών συγκρούσεων για αντιρατσιστικούς λόγους! Στο σημείο αυτό, γίνεται για άλλη μια φορά ξεκάθαρο, πόσο η κρατική κομματική πολιτική έχει απαλλαχθεί πλέον από την ίδια την πολιτική, πόσο δηλαδή η κρατικοποίηση των κομμάτων, και η αμιγώς νομική και γραφειοκρατική αντιμετώπιση κάθε προβλήματος, τείνει προς αυτήν την αρτηριοσλήρυντη λογική της απόλυτης ουδετερότητας, που φυσικά μόνο ουδέτερη  τελικά δεν είναι. Το μεταπολιτευτικό κράτος, φαίνεται να αγνοεί εντελώς για ακόμη μια φορά οτι τα δεν ευθύνονται τα εκάστοτε νομοθετήματα για το τάδε ή δείνα πολιτικό πρόβλημα αλλά οι κακές πολιτικές, αφού οι νόμοι είναι αποτέλεσμα αυτών.
  Το εν λόγω νομοσχέδιο λοιπόν, όχι μόνο προωθεί και διαιωνίζει τις ανούσιες και αντιεπιστημονικές θεωρίες των άκρων αλλά φαίνεται να διαβάζει τον φασισμό ως μια ακόμη κοινωνική παθογένεια αφαιρώντας από αυτόν τόσο την πολιτική-ταξική διάσταση του όσο και τον βαθιά αντικοινωνικό και αντιπολιτικό χαρακτήρα του. Δεν θα αναλωθώ στο να εξηγήσω περαιτέρω γιατί ο φασισμός δεν είναι μόνο ένα άτυχο κοινωνικό φαινόμενο, αυτό νομίζω άλλωστε είναι αρκετά σαφές και έχει αποδειχτεί περίτρανα τον τελευταίο χρόνο. Επαναλαμβάνω ο φασισμός είναι μια αντικοινωνική και ταξική πολιτική, τούτο διότι, απλουστευτικά μιλώντας, ουδείς φασίστας ηγέτης ποτέ αρνήθηκε τον φιλελευθερισμό (και ας ονομάζονται και εθνοσοσιαλιστές, η παρεξήγηση των λέξεων πρέπει να αναλυθεί σε άλλο κειμενάκι), επειδή σαν γεγονός αναδύεται από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τους ιδεολογικούς του προγόνους, την φιλελεύθερη τύπου Τσόρτσιλ ανοχή σε αυτόν και στη συνέχεια όπως εξηγεί και ο Γράμσκι μέσω ενός κυρίαρχου μοντέλου ιδεολογικής κατήχησης περνάει και βρίσκει μια υποτυπώδης λαϊκή νομιμοποίηση και γιατί ο φασισμός σαν ιδεολογία ενέχει διασπαστικούς για την κοινωνία προεκτάσεις όπως η καθαρότητα της φυλής ή η πρέπουσα κατ' αυτόν χαμηλή θέση της γυναίκας. Δεν μπορούμε λοιπόν έτσι, ακούραστα να μιλάμε για δύο άκρα, αφού οι μεν φασίστες εχθρεύονται βιολογικά χαρακτηριστικά, όπως η καταγωγή αλλά και σε σύνολο του ο πολιτικό φαινόμενο, με την εγκαθίδρυση ενός απολυταρχικού δικτατορικού κράτους, ενώ από την άλλη οι κομμουνιστές, αναρχικοί και γενικά αντιφασίστες εχθρεύονται επίκτητα χαρακτηριστικά όπως η οικονομική τάξη και την φασιστική/ρατσιστική/ναζιστική ιδεολογία μα και κυρίως το σύστημα και όχι τα πρόσωπα, γιατί έχει και αυτό τη σημασία του, ενώ αυτοί δεν ταυτίζονται απαραίτητα με το σταλινικό κράτος( εντάξει γιατί κομματόσκυλα υπάρχουν πολλά αλλά και παρα τις αναχρονιστικές πρακτικές τους δεν πρέπει να λέγονται φασίστες) ή το κράτος γενικότερα.
  Δεν κρίνω σκόπιμο, να συνεχίσω την ανάλυση μου, αφού πιστεύω ότι η υπάρχουσα βιβλιογραφία έχει πολλά περισσότερα να πει από μια άδικη κατάρα, δεν θα ξεχάσω να αναφέρω όμως, αφού σε αυτή τη χώρα είμαστε τόσο πολλυμαθείς και όλοι ξέρουμε ιστορία, ότι και οι αρχαίοι ημών έλεγα μέτρον άριστον, να είσαι πράος εκεί που πρέπει και να εξοργίζεσαι όταν πρέπει, ότι και ο Πρωταγόρας αναφέρει οι άνθρωποι ανέκαθεν σκότωναν στις κοινωνίες τους αυτούς που δεν είχαν την αιδώ και τη δίκη, ότι χαρακτήρα αντιφασιστικό στον Β' Παγκόσμιο δεν έδωσαν οι κυβερνήσεις (που τον εξέθρεψαν  με τις τσορτσιλικές πολιτικές τους και είναι γενική παραδοχή άλλωστε ότι  οι λόγοι έναρξης του πολέμου ήταν απλώς η διατάραξη των συσχετισμών δυνάμεων βλ. Χομπσμάου: Η εποχή των Άκρων) αλλά οι ένοπλοι αντάρτες.
Και εδώ έχουμε πόλεμο μωρό μου..