Aπό Chumbawamba
Aν και το τραγούδι γράφτηκε για τη δολοφονία του Harry Stanley, απο τις βρετανικές αστυνομικές αρχές, το Σεπτέμβρη του 1999, νομίζω αρμόζει σήμερα, 5 Δεκεμβρίου, να το ξανακούσουμε. It is a good thing we have and unarmed force, in this country, τραγουδάει το γνωστό πάνκ-ροκ συγκρότημα. Και αν στην Ελλάδα μόνο unarmed δεν είναι, οι δυνάμεις της αστυνομίας, οφείλουμε να θυμόμαστε και να αποδίδουμε ένα φόρο τιμής στα θύματα της αστυνομικής βίας, ανα τον κόσμο.
Όχι για να θρηνήσουμε, όχι για να κάνουμε άλλο ένα μνημοσύνη, στον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τόσους άλλους, μα γιατί οφείλουμε να μην ξεχνάμε, και να μη συμβιβαζόμαστε με τον ίδιο το ρόλο και τη μορφή της κρατικής εξουσίας. Μιάς εξουσίας, που ενώ κρύβεται πίσω από -αν μη τη άλλο- κατασκευασμένες εθνικές ταυτότητες και ιδεώδη, καθόλου δεν διαφέρει από κράτος σε κράτος και από χώρα σε χώρα, όποιο διαχειριστικό μοντέλο εξουσίας, αυτή δοκιμάζει. Να μην ξεχνιόμαστε και να μην γελιόμαστε, δεν είναι ο Κορκονέας ή ο Ρουπακιάς μια εξαίρεση, σε κάποιο -μικροαστικό μάλλον- κανόνα που θέλει, το κράτος, (το κάθε κράτος) το μέγα εγγυητή της ασφάλειας και της προστασίας του πολίτη. Αντίθετα, είναι ίσως η επιβεβαίωση του κανόνα, οτι είναι ο κρατισμός ηλίθιε* που δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κατασταλτικά μέτρα και είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε*, που δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να επεκταθεί, παρα μόνο, στις πλάτες προλεταριακών τάξεων( εντός βλ.οικονομικούς μετανάστες και εκτός βλ. made in china, των συνόρων του). Κι αν είναι ακόμα ο καπιταλισμός που γεννά το αυγό του φιδιού, είναι ο κρατισμός που το κλωσά, με τα εκλογικά συστήματα, τα ''αντιρατσιστικά'' νομοσχέδια, τις πολιτικές κατευνασμού, το αστικό δίκαιο και μιας κοινωνίας του θεάματος, που δημιούργησε για την αυτοσυντήρηση του. Ούτε άσχετο λοιπόν, ούτε ακραίο (αν ακόμα πιστεύετε σε θεωρίες συνωμοσίας) είναι λοιπόν, όταν λέμε, οτι ο αγώνας ενάντια στην κρατική καταστολή, είναι εξέγερση ενάντια στο νομικό και παράνομο πρόσωπο του φασισμού. Στις 6 Δεκέμβρη μας δόθηκε η πρώτη αφορμή, η θεωρία γίνονταν πράξη, και οι ρόλοι προσωποποιούνταν. Αύριο η μέρα είναι πιο επίκαιρη απο ποτέ.
Aν και το τραγούδι γράφτηκε για τη δολοφονία του Harry Stanley, απο τις βρετανικές αστυνομικές αρχές, το Σεπτέμβρη του 1999, νομίζω αρμόζει σήμερα, 5 Δεκεμβρίου, να το ξανακούσουμε. It is a good thing we have and unarmed force, in this country, τραγουδάει το γνωστό πάνκ-ροκ συγκρότημα. Και αν στην Ελλάδα μόνο unarmed δεν είναι, οι δυνάμεις της αστυνομίας, οφείλουμε να θυμόμαστε και να αποδίδουμε ένα φόρο τιμής στα θύματα της αστυνομικής βίας, ανα τον κόσμο.
Όχι για να θρηνήσουμε, όχι για να κάνουμε άλλο ένα μνημοσύνη, στον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τόσους άλλους, μα γιατί οφείλουμε να μην ξεχνάμε, και να μη συμβιβαζόμαστε με τον ίδιο το ρόλο και τη μορφή της κρατικής εξουσίας. Μιάς εξουσίας, που ενώ κρύβεται πίσω από -αν μη τη άλλο- κατασκευασμένες εθνικές ταυτότητες και ιδεώδη, καθόλου δεν διαφέρει από κράτος σε κράτος και από χώρα σε χώρα, όποιο διαχειριστικό μοντέλο εξουσίας, αυτή δοκιμάζει. Να μην ξεχνιόμαστε και να μην γελιόμαστε, δεν είναι ο Κορκονέας ή ο Ρουπακιάς μια εξαίρεση, σε κάποιο -μικροαστικό μάλλον- κανόνα που θέλει, το κράτος, (το κάθε κράτος) το μέγα εγγυητή της ασφάλειας και της προστασίας του πολίτη. Αντίθετα, είναι ίσως η επιβεβαίωση του κανόνα, οτι είναι ο κρατισμός ηλίθιε* που δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κατασταλτικά μέτρα και είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε*, που δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να επεκταθεί, παρα μόνο, στις πλάτες προλεταριακών τάξεων( εντός βλ.οικονομικούς μετανάστες και εκτός βλ. made in china, των συνόρων του). Κι αν είναι ακόμα ο καπιταλισμός που γεννά το αυγό του φιδιού, είναι ο κρατισμός που το κλωσά, με τα εκλογικά συστήματα, τα ''αντιρατσιστικά'' νομοσχέδια, τις πολιτικές κατευνασμού, το αστικό δίκαιο και μιας κοινωνίας του θεάματος, που δημιούργησε για την αυτοσυντήρηση του. Ούτε άσχετο λοιπόν, ούτε ακραίο (αν ακόμα πιστεύετε σε θεωρίες συνωμοσίας) είναι λοιπόν, όταν λέμε, οτι ο αγώνας ενάντια στην κρατική καταστολή, είναι εξέγερση ενάντια στο νομικό και παράνομο πρόσωπο του φασισμού. Στις 6 Δεκέμβρη μας δόθηκε η πρώτη αφορμή, η θεωρία γίνονταν πράξη, και οι ρόλοι προσωποποιούνταν. Αύριο η μέρα είναι πιο επίκαιρη απο ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου