από το ταυτολογίες
Το πρόβλημα με μένα είναι η τρομερή αναβλητικότητα μου. Κάθε μήνα λέω θα αρχίσω μαθήματα σχεδίου. Από ψώνιο, όχι από ταλέντο, μη νομίζεις. Και κάθε μήνα το αναβάλλω. Είναι και η γαμημένη η Δ.Ε.Η στη μέση που με ξενερώνει οικονομικά. Ακόμα, δικαστικά έξοδα, συνελεύσεις και παραστάσεις αλληλεγγύης. Μαλακίες. Όλο μαλακίες τυχαίνουν. Κάθε μήνα λέω θα αρχίσω τα μαθήματα. Κάθε μήνα τ' αναβάλλω. και ίσως τώρα που το σκέφτομαι, αυτά να είναι τα μαθήματα σχεδίου. Κάθε μήνα σχεδιάζω να σχεδιάσω να κάνω μαθήματα σχεδίου. Και κάθε μήνα τ' αναβάλλω. Όπως και τα σχέδια μας να κλεφτούμε και να πάμε στην Αργεντινή, όπως τα μαθήματα ιταλικών, όπως να φάω ή να ξυπνήσω το πρωί. Ποτέ δεν αναβάλλω να πιω πάντως.
μα ας μην μιλήσουμε για αυτό.
Και ξέρεις μερικές φορές ντρέπομαι που σου μιλάω έτσι, και φοβάμαι μην και ξαφνικά μπουκάρεις στο μυαλό μου και ακούσεις τι σου λέω και καταλάβεις, όλα αυτά που ούτως ή άλλως καταλαβαίνεις αλλά δεν θέλεις να χαλάσει η μαγεία, του παιχνιδιού και της απόστασης. Αν είχαμε τηλεπάθεια, θα τα 'χα με άλλον. Και σχώρα με, είναι παιδιάστικες αυτές οι σκέψεις.
Μα, έλα τώρα, εσύ με 'λεγες πιτσιρίκι και ήθελες να πάμε να βόλτα με τη μηχανή και εγώ γκρίνιαζα γιατί τα βρίσκω λίγο σεξιστικά(ή μήπως είναι αντίστροφος σεξισμός επειδή το σκέφτομαι;γαμώτο!) Και ήθελα να σου μοιάσω και να μην είμαι πιτσιρίκι αλλά μεγάλη, σαν και σένα. Και ξέρεις τώρα σου μοιάζω λίγο. Ή τουλάχιστον προσπαθώ. Διαβάζω και Φουκώ σαν να 'ναι η κοκκινοσκουφίτσα. Και μιλάω με τους φίλους σου για τον Ντεμπόρ σα να 'μασταν φίλοι απ' το στρατό και για το δικαίωμα στην τεμπελιά σαν να 'χα κάνει 5μεροκάματα στη σειρά. Αλήθεια, τι δουλεία κάνεις αυτό το μήνα;
εγώ παραιτήθηκα.
Λοιπόν, σε θυμήθηκα προχθές, την ώρα που έκοβα τα νύχια μου ή έβαφα τα μαλλιά μου. Είχες γελάσει τόσο πολύ που με είδες κοκκινομάλλα. Μα αργότερα μέσα στη νύχτα, είχες κάνει εκείνο το σχόλιο για το πώς κοκκινίζω κάθε φορά που απλώνεις τα μαλλιά μου στο μαξιλάρι σου. Ήταν από εκείνες τις ώρες, που οι άνθρωποι ανταλλάσσουν γατίσια βλέμματα και υπακούουν σε κάποιο άγραφο νόμο που ακόμα και εμείς οι αναρχικοί δεχτήκαμε, οτι οι φωνές πρέπει να βγαίνουν πιο σιγανές και πιο βραχνές απ' τα λαρύγγια μας. Σκράμπλ με φωνήεντα. Και θυμήθηκα ακόμα το μωρό της γειτόνισσας, κάθε μέρα 4.15 ακριβώς να κλαίει και να σπαράζει. Αλήθεια τι κάνει αυτή;
ναι και εγώ μια χαρά είμαι. ναι χαχα, ακόμα φοβάμαι τα παιδιά.
Όχι όχι, δεν είμαστε μαζί. Φίλοι είμαστε. Βλέπουμε μαζί τις πορείες. Α και καμιά ταινία, στο λαπτοπ. πίνουμε και πίνουμε μπύρες στη Βαλτετσίου και μετά στου Γκίνη διαφωνούμε. Σνομπάρει βλέπεις τον ανομολόγητο ιδεαλισμό μου. Καλά κάνει. Εσύ τον θαύμαζες. Θα μεγαλώσω, που θα μου πάει.
Και θα μου πεις όπως και την άλλη φορά, που 'χες να με δεις 3 μήνες. <<μεγάλωσες μικρέ, μα φαίνεσαι κουρασμένη πάμε για ύπνο. >> Και είναι αστείο. γιατί οι άνθρωποι, κρατάμε τόσες πολλές αντιστάσεις, τόσες δυνάμεις τόσα μυστικά. Για τους γονείς μας, για την καριέρα για τους φίλους, για τους συντρόφους, για τις μικρές ώρες και για τις μεγάλες στιγμές. Και εμείς μωρό μου, ήμασταν προνομιούχοι να παρατηρούμε τους εαυτούς μας να αφήνουν τις αντιστάσεις μπροστά στις δυνάμεις που μας παραδίδουν στον έρωτα και στον ύπνο. Βλέπεις οι άνθρωποι είναι δειλοί. Αντί να σπεύσουν να υποταχθούν σε κάθε λογής παραλογισμό, τον ονομάζουν αμαρτία, εχθρό του διαφωτισμού, εχθρό του κράτους και της κοινωνίας. Δίνουν πολλή μεγάλη σημασία στο θάνατο, ξέρεις. Να κόψουμε το κάπνισμα, γιατί σκοτώνει.
Λες και δεν πεθαίνουμε όλοι κάθε μέρα.
Στα γεμάτα σουπερ-μάρκετ και στα άδεια πορτοφόλια, στους ανεκπλήρωτους έρωτες του μετρό, στους ελεγκτές εισιτηρίων, στα <<ακολουθήστε μας στο τμήμα>>, στα νυχτεριδινινά κλαμπ, στα πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης, στη ''φάση μας'', στα φοιτητοκεντρα, στο 8ωρο (αν ακόμα υπάρχει), στα άδεια ψυγεία. Γαμώτο η γάτα μου ζει πιο καλά από μένα. Και ήμουν προχθές στην ουρά για κάποιο επίδομα και η μπροστινή μου τσίριζε, οτι στην Ελβετία είναι αλλιώς ο δημόσιος τομέας και όλοι εξυπηρετούνται εύκολα και γρήγορα ακόμα και απο τον υπολογιστή. Να πας στην Ελβετία κυρά μου!Που 'ρθες 9.30 ώρα το πρωί με τη λεοπάρ γούνα σου να κάνεις μαθήματα δημόσιας διοίκησης στα παππούδια.
βλέπεις ακόμα δεν έχασα το χιούμορ μου.
Έχασα βέβαια άλλα πράματα. Από τα κλειδιά μου μέχρι και την ώρα μου ή το στο στοίχημα, έχασα τόσα πολλά. Και μόνο αυτό το γαμωκάραβο δεν έχασα, το γαμημένο, να κάτσω άλλες 3 ώρες να πιούμε εκείνον τον καφέ στο μπαλκόνι κι ας μπαινοβγαίνουν οι άλλοι, πάντα πριν προλάβουμε να τελειώσουμε αυτή τη καριόλα τη συζήτηση. Μα δε γαμιέται, έτσι είναι. Εγώ ποτέ δεν θέλησα να ζήσω κάτι από ταινία μαζί σου. Στις ταινίες οι πρωταγωνιστές είναι όμορφοι, ταξικοί εχθροί και ερωτευμένοι. Εμείς μωρό μου, δεν ήμαστε ούτε πρωταγωνιστές, ούτε όμορφοι ούτε βέβαια ταξικοί εχθροί ή ερωτευμένοι. Καλύτερα πορνογραφία. Χωρίς τα παραφουσκωμένα βυζιά όμως.
Αυτή ήταν λοιπόν η περίεργη συμφωνία μας. Παίρνε με όμως κανα τηλέφωνο. Γιατί θέλω να σου πω. Ξέρεις, για κινηματικά και για εκείνη την έκθεση που θα ΄κανα ή κάποιο ανέκδοτο που σου μοιάζει. Παίρνε που και που. Όταν νομίζεις οτι σε ξέχασα. Για να μου πεις οτι βρήκες το άλλο κομμάτι απο το σκουλαρίκι που είχα χάσει τότε ή καμιά από τις απίστευτες ιστορίες σου. Εγώ ποτέ δεν σε έβλεπα κτητικά. Όπως και να 'χει ήσουν πάντα ο φίλος. όχι μου.
ευχαριστώ που καταλαβαίνεις.
Γιατί ξέρω, δεν θα σε δώ παρα μόνο μετά από πολύ καιρό πάλι. Και αυτό αν κάτσει δηλαδή. Αν κάτσει δηλαδή ίσως περάσω απο την πλατεία,που θα δουλεύεις, μασουλώντας το μύλο μου, τυχαία, να σε χαιρετήσω και να σε κάνω να χαχανίσεις με τον τρόπο που παραγεμίζω με τις μπουκιές το στόμα μου. Και θα μου πεις έλα να σε κεράσω ένα καφέ, μόνο για να σου πω, αυτά εκεί που σε παίρνουν, εγώ δεν κάνω κονσιομασιόν φίλος. Και θα γελάσεις γιατί, αυτά σου 'χα πει και ένα ορισμένο βράδυ και δες πως καταλήξαμε. Και πήραμε και τους άλλους μαζί μας. Τι μας φταίνε και αυτοί..πρόβλημα τους βέβαια. γαμημένα ντράμα κουίνς.
ξεχάστηκα πάλι.
τι λέγαμε;
<<λοιπόν σούργελο...
<<λοιπόν σούργελο...
η σειρά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου