ο γείτονας

κάθομαι εδώ, περίπου καμιά ώρα. Τίποτα δεν κάνω, ως συνήθως. Απλά κάθομαι στο κρεβάτι οκλαδόν. Ακούω λίγο μουσική, μιλάω στο γάτο μου και όταν δεν με βλέπει κάθομαι και χαζεύω το γείτονα μου στο μπαλκόνι του. Καπνίζει. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο χρονώn είναι, γιατί έχει ανάψει το φως και είναι βράδυ, οπότε απλά βλέπω μια μαύρη φιγούρα. Κάθε μέρα, βγαίνει έξω την ίδια ώρα και 8.40 και καπνίζει. Φοράει σχεδόν πάντα κοντομάνικο πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι, μα τα χίλια DIESEL δεν κρυώνει; Καλά, ίσως να 'χει καλοριφέρ..Με πετρέλαιο. Θέλω να τον βγάλω φωτογραφία, γιατί μου αρέσει ο τρόπος που πέφτει το φως πίσω του και δεν μπορώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Αυτός πάντως με στάνταρ βλέπει κανονικότατα, αφού έχω ορθάνοιχτα τα φώτα. Δεν θα τον βγάλω. Ίσως να 'ναι και ασφαλίτης. Ποτέ δεν ξέρεις σε αυτήν την πόλη. Ούτε βέβαια σε κάποια άλλη πλέον..μα τα παράθυρα μας είναι τόσο κοντά που δεν παίζει να μην με δει. Και αν με δει, μπορεί και να ποζάρει, πράγμα πολύ σιχαμερό, οπότε γάμα το.

Σε αυτήν την πόλη τα παράθυρα είναι τόσο γαμημένα κοντά.

Είναι τόσο γαμημένα δίπλα το ένα με το άλλο που νομίζεις ότι απλώνεις τα στριγκάκια σου μέσα στο σαλόνι του άλλου. Και καμιά φορά άμα φέρνω κόσμο στο δωμάτιο μου νομίζω, πως βλέπω αυτόν
τον απέναντι να μας κοιτάει. Τόσο πολύ έχει περάσει η επιτήρηση μέσα μας, που σχεδόν τον βλέπω, ακόμα και με κλειστά παράθυραθιρόφυλα, να  μας χαζεύει, όπως μάλλον θα κάνει και τώρα, με αυτά τα αδιάκριτα μάτια του. Ήσυχα, σιωπηλά να καπνίζει και να μας παρατηρεί με αυτήν την παγωμένη αδιαφορία που καπνίζει κάθε μέρα στις 8.40 ακριβώς. Και ίσως, ίσως μάλλον να πιστεύει και αυτός το ίδιο και να αναρωτιέται τι στο διάολο κάνει αυτή η τύπισσα κάθε βράδυ, ίσως, με παρακολουθεί,ί ίσως είναι στο σώμα ασφαλείας κάποιου επισήμου, θα κάνω το τσιγάρο μου και θα ξαναμπώ μέσα. έτσι χωρίς να δώσω σήμα, χωρίς διακριτικά, χωρίς να βάλω μουσική, χωρίς να μιλήσω στο κινητό, χωρίς να κλάψω για την βλαμμένη τη γκόμενα μου. προείχε η καριέρα.πάλι.

Ο Μπένθαμ θα ήταν περήφανος. Πήγαμε σαν τους μαλάκες και χτίσαμε φυλακές μέσ' τα σπίτια μας και μάτια μέσ' τα μυαλά μας. Βαστίλιες για τον πόνο του άλλου. ΜΠΡΆΒΟ ΚΌΣΜΕ! Και εσύ σηκώθηκες και πήγες να μείνεις στου διαόλου το κέρατο. Γαμώ το Χρηστό σου! Καλά έκανες. Ατομική λύση βέβαια. Μα εδώ, σε αυτήν την πόλη, ο καθένας από μας, είναι μια ατομική βόμβα. Και δεν συγχρονιζόμαστε γαμώτο ,τουλάχιστον, με τις εκρήξεις και ο καθένας κάνει του κεφαλιού του. Βλέπεις στον κόσμο που ζούμε, τίποτα μα τίποτα δεν μετριέται σε χρόνο πραγματικό. Ο Γιάννης έχει διπολική διαταραχή, το ίδιο και η Χριστίνα , ο Μάριος έχει κατάθλιψη και η Γωγώ είναι εξαρτημένη, το Μαράκι ούτε που μιλιέται πια, μα και ο Σταύρος το ίδιο. Ο Χρηστάκης είναι στην απεξάρτηση και δεν τον έχουμε δει για κάνα 6μηνο και, και άμα δεις τον Κωστάκη όλο σε ρωτάει, άμα τον ακολουθεί αυτός ο περίεργος τύπος, με τα αδιάκριτα χαρακτηριστικά και ύστερα φεύγει βιαστικά. Να μπούμε στα εργοστάσια ρολογιών. Να γίνουμε εργάτες και να φτιάζουμε ρολόγια που να αντί για νούμερα, να γράφουν εξάρτηση, απεξάρτηση, ψυχιατρείο, φυλάκιση, αποφυλάκιση, αριστερός, σοσιαλδημοκράτης, φιλήσυχος πολίτης, οικογενειάρχης, άστεγος, άνεργος κτλ. Τίποτα δεν άλλαξε. Μόνο που παλιά μετρούσαμε τις ώρες ανάμεσα στα 8ωρα να βρεθούμε για λίγο. Τώρα μετράμε τις ώρες ανάποδα να εκραγούμε. Πολύ. Και να τελειώνουμε με αυτό. Ο χρόνος είναι χρήμα και ο χρήμας είναι ο χειρότερος μαλάκας.

Αυτό να πεις στους φιλοσόφους σου.

Και εσύ πήγες και έμεινες στου διαόλου τη μάνα. Του έ κονάρ(γ).  Γιαυτό θα κάτσω εδώ και θα παρατηρώ το γείτονα μου. Και μάλλον, μάλλον σίγουρα, δεν θα μάθω ποτέ ούτε το όνομα του, ούτε αν τελικά είναι ασφαλίτης, χίτης και όλα αυτά τα αηδιαστικά -ίτης. Παρότι ξέρω τι χρώμα βρακί φοράει.

Παρότι ξέρει τι χρώμα βρακί φοράω.