μετρό:γαμημένο εποικοδόμημα

...Το ειρωνικό της υπόθεσης ήταν, οτι καθώς βυθιζόμουν στα έγκατα του μετρό και στην τραγικότητα του οριστικού, επιστρέφοντας πάλι στην εργασιακή καθημερινότητα, κατάλαβα επιτέλους τι εννοούσε, όταν έλεγε πως το μετρό είναι η τέλεια αλληγορία της κοινωνικής ιεραρχίας. Ήταν τόσο απλό, που σχεδόν βλαστήμησα που δεν το 'χα δεί νωρίτερα. Αυτό που στα κείμενα και στις προκηρύξεις μας στρίβαμε τα μυαλιά μας εξηγήσουμε και να αποδομήσουμε, τον καπιταλισμό, δεν ήταν τίποτα περισσότερο τελικά, από αυτές τις σκάλες του μετρό, που με έφερναν πιο κοντά στην πόλη εργασίας μου. Γιατί στο μετρό υπάρχουν 3 ειδών σκάλες. Η μια σκάλα ανεβαίνει. Η άλλη κατεβαίνει. Και στην τρίτη την πιο σημαντική, μπορεί κανείς και να ανέβει και να κατέβει, να μείνει στάσιμος, ή να παίξει κουτσό. Ο καπιταλισμός είναι ακριβώς αυτή η τρίτη γαμημένη σκάλα, όπου ο καθένας ''ελεύθερα'' και ανάλογα με τις υποχρεώσεις και τη βιασύνη του μπορεί να ανέβει και να κατέβει ή να μείνει στάσιμος αμέτρητες φορές. Αυτές οι σκάλες προϋπήρχαν του μετρό, όπως και η καπιταλιστική κοινωνική πυραμίδα προϋπήρχε του ίδιου του μετρό. 

Εκείνοι που πολεοδομούν της πραγματικότητα, είδαν οτι οι συμβατικές σκάλες  δεν είναι και πολύ χρηστικές τελικά, αφού η κυκλοφοριακή συμφόρηση που μπορεί να έχουν, μπλοκάρει την εύρυθμη λειτουργία του μέσου που λέγεται μετρό. Η τεχνολογία το επέτρεψε και στα μετρό προστέθηκαν 2 ακόμα σκάλες που βοηθούσαν στη διέλευση των ατόμων. 2 σκάλες που ενώ ουσιαστικά κάνουν το ίδιο πράμα που κάνει και η πρώτη συμβατική σκάλα, είναι ωστόσο πολύ πιο γρήγορες, ηλεκτρικά κινούμενες και το σημαντικότερο όλων πηγαίνουν μόνο προς μια φορά. Εξαρτάται που πηγαίνεις τελικά. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως, οδεύουμε στην αλλοτρίωση. Για όλους εμάς που κατεβαίνουμε η επόμενη στάση θα είναι δουλείά, μοχλός, δίσκος, ουρές, ταλιράκια, Αλφα Τάυ, μιζέρια και ΤΙΒΙ. Και όλοι κοιτάμε αυτούς που ανεβαίνουν, θες από μίσος, από ζηλοφθονία, από θαυμασμό ή προσδοκία ή για να δούμε κανα γνωστό. Για κείνους που επ' αόριστον ανεβαίνουν, η επόμενη στάση είναι οξυζενέ, γυμναστήρια, συνδικαλιές και πολιτικαντισμοί. Η απόλυτη αλλοτρίωση. 

Και η χαρωπή μουσική απ' τα μεγάφωνα. Θέαμα και ΑΗΔΙΑ.

Και να, είναι τώρα που θυμάμαι που ξαπλωμένοι και γυμνοί στο δωμάτιο της, χλευάζαμε τους μέσα και είχα σαν άλλος Μαρξ πει: "Πολύ καπιταλισμός μέσα''. Πολύ καπιταλισμός παντού είχε πεί αυτή. ''Και σε εμάς;''
 Και σε εμάς. 

ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ.